ಹಾಯ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ನಾನು ram ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹದ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಾ ? ತುಂಬ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಬರ್ತಾರೆ ಹೋಗ್ತಾರೆ but ಎಲ್ಲರು ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರ ಆಗೋಲ್ಲ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರ ಅದವರನ್ನ ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಮರೆಯೋಕಾಗಲ್ಲ ಆದ್ರೆ ಆ ಗಾಯ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ,,, ಒಮ್ಮೆ... ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ,,, ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ.. ನಮಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೇ ಕೆಲವರು ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ... ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತೆ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ... ಸಿಕ್ಕವರು ಮನಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಾರೆ.... ಕೆಲವರು ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದಲೂ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತಾರೆ... ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ.... ನಮ್ಮನ್ನು ಹೇಳದೇ.. ಕೇಳದೇ.... ದೂರ ನಡೆದು ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.... ಅವರು ಬಂದು ಹೋದ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಮನದೊಳಗೆ ಉಳಿಸುತ್ತಿರ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಈ ಸ್ನೇಹದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಕಳಿಸಿದ್ದೇನೆ, ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತನೆಂದು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ. NIMMAVANU RAM

Story Behind This Picture
Will Make You Cry !
This Picture Was Clicked
By A Reporter Prity
Singh When She Went
... to a Local Police Station
Where A Wanted
Criminal Was Kept.. This
Criminal was Caught
From A Near By Village
and Was Badly Hit By
Police In Front Of His
Wife And Children And
Brought to the Station !
In This Picture You Can
See His Son Holding The
Stick Of A Policeman
and Crying In Front Of
Him Asking Him To
Leave His Father and
Not to Hit Him With The
Stick !! (See The Picture
Once Again and See the
pain In His Eyes For His
Father)
The Reporter Who
Clicked the Picture has
Requested Government
that criminal Must not
be hit in front of there
Children as For every
Child his Father is His
God, what if his father is
a criminal.. we have to
agree that even a
criminal performs crime
so that his children
don't sleep empty
stomach !
Please LIKE and SHARE
this post if you Agree to
"Action On Criminal
Must be Taken In Police
Station And Not in Front
of there Family and
Children" Your Every
LIKE & SHARE will voice
this mission and if it
reaches right people it
may become a LAW !
Share if you care.

Forgotten lessons from 1971

For the post-1990’s generation, ‘Vijay Diwas’ is synonymous with 26th July. That day in 1999, brave Indian soldiers evicted the last of Pakistani intruders from the peaks in Kargil-Drass-Batalik areas of Jammu and Kashmir. The hard-earned victory remains fresh in our memory thanks to the extensive television coverage of what was essentially a Corps level battle. By contrast, the original Vijay Diwas--16 December- - commemorat ing the 1971 war with Pakistan has receded from the collective consciousness of the nation’s memory despite the fact that 1971 was a turning point in the Indian sub-continent’s history. To begin with, it remains Independent India’s greatest military triumph to date.

The victory had come with deliberate planning and by achieving total synergy among the three armed forces. Second, it had come just nine years after the politico-military debacle against in the winter of 1962. But more signifcantly, it so far remains the only example in the post-World War II era when a new nation was created by force of arms. And yet, India hardly celebrates the original Vijay Diwas except for ritualistic tributes. Which is a pity. The 1971 military campaign was, what experts call, a “textbook” war. It was fought with a clear-cut political objective backed by a well-planned and executed military strategy. But more than anything else, it was a ‘just’ war. Indira Gandhi had built international opinion in India’s favour; she also had the sagacity to accept military judgement in delaying the war by over nine months. The civilian-military interface displayed in 1971 was unprecedented and so was the synergy and coordination between Army, Navy and Air Force. Sadly, India’s rising stock post-1971 as a regional superpower has been frittered away in the intervening 38 years due to lack of clear strategic vision at the highest levels of political and military leadership. Today, India’s military preparedness and strategic thinking is dangerously close to the situation prevalent in the decade before the 1962 debacle. In the pursuit of high economic growth Indian planners have deliberately or otherwise neglected to build force capabilities and have developed a ‘safety-frst’ mindset.

The failure to effectively respond to Pakistan’s 20-year proxy war has severely dented India’s image and credibility as a rising military superpower. Unless the economic gains are translated into usable military power, India will end up like post-World War II Germany and Japan--economic giants without equally powerful military capabilities. Four decades after the 1971 war, India is more vulnerable than ever before. Unless a new RMA builds powerful military capability that can act as a compelling deterrent and unless India’s leadership develops a mindset that is willing to use force for national interest, India will remain a marginal regional player with ambitions to become a global force without the wherewithal to enforce its will on international stage.

Both the military and political leadership does not have to look for inspiration elsewhere. A close study of the decade between 1962 and 1971 will gives enough insight on how recovered from the national humiliation in the high to alter the map of the subcontinent in 1971. Otherwise, as a nation we will be condemned to repeat history because fail to learn from it.

ಈ ಸ್ನೇಹ ಅನ್ನೋದು ಅನೀರಿಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತೆ... But ಹಾಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಸ್ನೇಹ ಪರಸ್ಪರ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ತಾ.., ನೋವನ್ನ, ದುಃಖವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ತಾ ಬೆಳೆದು ಕೆಲವೊಂದು ಸಲ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜನ್ಮದ ಸಂಬಂಧದ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಬಿಡ್ತದೆ ಅಲ್ವಾ... ನಾವು ತಂದೆ, ತಾಯಿ And ಬಂಧುಗಳು ಇಲ್ಲದೆ ಇರೋ ಅದೆಷ್ಟೋ ಜನ ಅನಾಥರನ್ನ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ನೋಡಿರುತ್ತೀವಿ But Friend ಇಲ್ಲದೆ ಇರೋವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಯಾರನ್ನನಾದರೂ ನೋಡಿರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯಾನಾ..ಖಂಡಿತಾ ಹುಡುಕಿದರೂ ಕೂಡ ಯಾರು ಸಿಗಲ್ಲ..! ತಂದೆ, ತಾಯಿ ಮಮತೆಯಿಂದ ವಂಚಿತರಾಗಬಹುದು, ಬಯಸಿದ ಪೀತಿಯಿಂದಲೂ ವಂಚಿತರಾಗಬಹುದು ಆದ್ರೆ ಸ್ನೇಹದಿಂದ ಯಾರೂ ವಂಚಿತರಾಗೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.. ಅದೇ ಸ್ನೇಹಕ್ಕಿರೂ ಮಹತ್ವ..! ಎಲ್ಲಾ ಸಂಬಂಧಗಳೂ ಕೂಡ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ನಮ್ಮಿಂದ ಏನನ್ನಾದರೂ Expectಮಾಡ್ತವೆ... ಆದ್ರೆ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹ ಮಾತ್ರ ತುಂಬಾ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೆ..! For Example ತಾಯಿಯೊಡನೆ ಇರಬೇಕಾದ "ಸಹನೆ", ತಂದೆಯೊಡನೆ ಇರಬೇಕಾದ "ಭಯ", ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಕೊಡಬೇಕಾದ "ಗೌರವ" ಯಾವುದರ ಅವಶ್ಯಕತೆನೂ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ... ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಕೇವಲ ರಹಸ್ಯಗಳಿಲ್ಲದ ಮುಕ್ತ ಶುದ್ಧ ಮನಸ್ಸು ಜೊತೆಗೆ ಬೊಗಸೆ ಪ್ರೀತಿ ಅಷ್ಟೆ..!!
Basically ಸ್ನೇಹ ಹುಟ್ಟೋದು "ಅವಶ್ಯಕತೆಗೆ"... ಅಂದರೆ ತಂದೆ, ತಾಯಿ And Family ಜೊತೆ ಎಷ್ಟೇ Close ಆಗಿದ್ದರೂ ಕೂಡ.., ಕೆಲವೊಂದು ವಿಷಯಗಳನ್ನ, ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನ ಅವರ ಜೊತೆ Share ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಆಗಲ್ಲಾ ಅಂತಾ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮನಸ್ಸು ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ತನ್ನನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋ ಇನ್ನೊಂದು ಮನಸ್ಸನ್ನ Expect ಮಾಡೋದು ಸಹಜನೇ ಅಲ್ವಾ... ಹಾಗೆ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಿನ ಭೇದ-ಭಾವವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಗಂಡು-ಹೆಣ್ಣು ಅನ್ನೋ ಭೇದ-ಭಾವವಾಗಲಿ ಇರೋದಿಲ್ಲ... ಅದು ಬಯ

ಸೋದು ಕೇವಲ ತನ್ನನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋ ಇನ್ನೊಂದು ಮನಸ್ಸನ ಅಷ್ಟೆ..!!
Collegeನಾ First Day ಎಲ್ಲಾ ಹೊಸತು.., ನಮಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾರ ಪರಿಚಯನೂ ಇಲ್ಲಾ.., ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಅಳುಕು ಇಟ್ಟಿಕೊಂಡೇ ಹೋಗಿರುತ್ತೀವಿ... ಅದೇ ಭಯದಲ್ಲೆ Class Roomಗೆ ಹೋಗಿ ಕೂತ್ಕೊಂಡಾಗ ಅಲ್ಲೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂತಿರೋರು ನಮ್ಮನ್ನ ನೋಡಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ Smile ಮಾಡ್ತಾರೆ... ಕೇವಲ ಆ ಒಂದು ನಗು ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತೆ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ... ಮೊದಲೆ ಭಯ ಆವರಿಸಿರೋ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆ ಸಣ್ಣ ನಗು "ನಾನಿದ್ದೀನಿ Every Thing Will Be All Right" ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಸಂದೇಶನಾ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತೆ..!! ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಗೋ ಅವರ ಗೆಳೆತನ ದಿನಗಳು ಉರುಳಿದ ಹಾಗೆ ಜೀವಕ್ಕೆ ಜೀವ ಕೊಡೋ Friends ಆಗಿ ಹೋಗ್ತಾರೆ..!! ಇಂಥ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಒಂದು ನಮನ ಸಲ್ಲಿಸಲೇಬೇಕಲ್ವ...
"ಕೊಡುವುದು ಬೇಡ ಜೀವಕ್ಕೆ ಜೀವ..
ಹಂಚಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕು ನನ್ನೊಡಲ ನೋವ"